Η φυσική, η μελέτη αυτού που παρατηρούμε, και τα μαθηματικά, η μελέτη των σχέσεων, είναι στενά αλληλένδετα. Συχνά όπου πηγαίνει ο ένας, ακολουθεί γρήγορα και ο άλλος. Το ένα μπορεί να απλώσει το πλαίσιο, ενώ το άλλο αναδεικνύει τον τόνο και την υφή. Ο Roger Penrose, ο ομότιμος καθηγητής Μαθηματικών Rouse Ball στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, δίνει διαλέξεις τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Το πάθος του είναι η θεωρία του στρίβλου, μια εναλλακτική λύση στον σύγχρονο συνεχή χωρόχρονο που σχετίζεται με τη θεωρία του Αϊνστάιν και την τυπική κβαντομηχανική. Η θεωρία του Twistor και άλλοι προσπαθούν να ορίσουν μια μεγάλη ενοποιητική θεωρία (τα μαθηματικά) που θα συνδυάζει τον χωρόχρονο, τη βαρύτητα και τις πιθανοτικές ιδιότητες των κβαντών (το παρατηρούμενο).
Ο Penrose στο βιβλίο του, ωστόσο, δεν σπρώχνει τον αναγνώστη στο βαθύ τέλος των θεωριών χωρίς καμία επίπλευση. Η θεωρία του Twistor, η θεωρία των χορδών και άλλα βρίσκονται στο τέλος. Η αρχή καλύπτει τα στοιχειώδη μαθηματικά. Χρησιμοποιώντας ποιοτική γλώσσα και εκφράσεις όπως «όμορφο» και «κομψό», αναφέρεται στους Έλληνες και στη θεωρία των αριθμών και στη συνέχεια μέσω της γεωμετρίας (παρόμοια τρίγωνα) και των μιγαδικών αριθμών (i) για να καταλήξει σε συναρτήσεις. Φυσικά, οι συναρτήσεις δεν είναι οι ίδιες ένας προορισμός, είναι απλώς ένα σημείο άλματος για λογισμούς, επιφάνειες, πολλαπλότητες και διαστήματα. Χρησιμοποιώντας όλα τα κόλπα του διδάσκοντα, ο Penrose κάνει μια αξιοθαύμαστη δουλειά στην παροχή γνώσης αποκλειστικά από τις σελίδες. Τα διαγράμματα και τα γραφήματα φέρνουν την όραση σε αφηρημένες έννοιες άπειρων χώρων, δεσμίδων, n-επιφανειών και πολλαπλών. Οι διατάξεις για πειράματα σκέψης (π.χ. ταξίδι φωτονίων στον Τιτάνα) μεταφέρουν μια απλή άποψη σε πολλά επιχειρήματα. Προβλήματα που πασπαλίζονται σε όλο το βιβλίο, όπως και οι εργασίες για το σπίτι, αναγκάζουν τον αναγνώστη να εμβαθύνει σε ορισμένες απόψεις. Και φυσικά, άφθονες αναφορές, είτε σε θεμελιώδη άρθρα του Νεύτωνα είτε σε πρόσφατες αφηγήσεις των σημερινών ερευνητών, γεμίζουν τις παραγράφους και κάθε ίχνος τους οδηγεί σε εκτεταμένες σημειώσεις στο τέλος του κεφαλαίου. Δεδομένης αυτής της βοήθειας, σίγουρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να πνιγούμε ενώ βυθιζόμαστε στην πολυπλοκότητα των ιδεών μέσα μας.
Γιατί ναι, οι ιδέες μέσα είναι πολύπλοκες. Παρόλο που δεν υπάρχει καμία προηγούμενη γνώση, κάποια επίσημη εκπαίδευση στα μαθηματικά ή τη φυσική σίγουρα θα βοηθούσε τον αναγνώστη. Η σχετική σημασία και η αξία των επιφανειών Riemann, οι σύμμορφες αντιστοιχίσεις και οι ολομορφικές συναρτήσεις δεν είναι εύκολα εμφανείς στον αρχάριο των μαθηματικών, αν και το καθένα έχει σημασία. Αλλά μην απογοητεύεστε, καθώς τα μαθηματικά είναι η βάση, δεν παρουσιάζονται για χάρη τους, αλλά για την αξία τους στη συμβολή στη γνώση μας για τη φυσική. Για παράδειγμα, τα κατάλληλα μαθηματικά και φυσική οδήγησαν στη σχέση της ενέργειας με την ύλη που οδήγησε στο πεδίο της πυρηνικής επιστήμης. Η κβαντική πληροφορική προχωρά στην ίδια γραμμή. Αυτά συζητούνται καθώς και οι μαύρες τρύπες, η διπλή κυματική και σωματιδιακή φύση των φωτονίων, η εσωτερική φύση της βαρύτητας και η εντροπική ροή του σύμπαντος μας. Διότι είναι οι ιδιότητες αυτών των στοιχείων, όπως οι ανακλαστικές ή αμετάβλητες ιδιότητες τους, που πρέπει να αντικατοπτρίζονται στις μαθηματικές σχέσεις που τα μοντελοποιούν. Αν και περίπλοκη, για όσους απολαμβάνουν αυτό το θέμα, η παρουσίαση είναι αναζωογονητική, με καλό ρυθμό και εμπεριστατωμένη.
Υπάρχει, ωστόσο, μια αποδεκτή πινελιά μεροληψίας στο ότι ο Penrose είναι περισσότερο αντιφατικός παρά υποστηρικτικός όταν πρόκειται για την κατεύθυνση που ακολουθούν ορισμένοι από τους σημερινούς ερευνητές. Σίγουρα δεν υποστηρίζει τη θεωρία χορδών. Απαγγέλλει πολλά σύντομα αποσπάσματα από αυτό καθώς και τη δική του αγαπημένη, τη θεωρία του twistor. Άλλες θεωρίες παίρνουν την εμφάνισή τους. Σε μια φιλοσοφική ενότητα, φτάνει στο σημείο να συλλογιστεί την ανασκόπηση των σημερινών βάσεων για τη μοντελοποίηση της φυσικής ή την επανεξέταση της έννοιας της πραγματικότητας. Ίσως από εδώ προέρχεται ο τίτλος του βιβλίου, αλλά και πάλι ο τίτλος φαίνεται λίγο παράταιρος. Το θέμα ενός δρόμου δεν εμφανίζεται ποτέ στο βιβλίο, ούτε το θέμα της πραγματικότητας περιλαμβάνεται πολύ. Αυτό το βιβλίο, ωστόσο, παρέχει μια μεγάλη μαθηματική βάση για τη συνέχιση της έρευνας της φυσικής. Δεν αποφεύγει να παρουσιάσει δυσκολίες, αδιέξοδα ή εντελώς άγνωστα. Με τις αναφορές και το σταδιακά πιο επίκαιρο θέμα, ένας αναγνώστης μπορεί εύκολα να βουτήξει για να μάθει περισσότερα ή ίσως να επιλέξει μια περιοχή για να κάνει τη δική του συνεισφορά.
Μια μεγάλη ενοποιητική θεωρία είναι λίγο ιερό δισκοπότηρο για ορισμένους μαθηματικούς και φυσικούς. Η συνεχής πρόοδος διατυμπανίζεται μέσω των περιοδικών και ίσως η θεωρία βρίσκεται ακριβώς στην επόμενη γωνία. Για να είστε προετοιμασμένοι για αυτό, ή ίσως να σκεφτείτε να κάνετε τη δική σας συμβολή, διαβάστε Ο Δρόμος προς την Πραγματικότητα από τον Roger Penrose, ένα ομαλά γραμμένο βιβλίο με λεπτή εμβέλεια που δείχνει τη συμβολή που έχουν τα μαθηματικά σε αυτήν και σε άλλες αναζητήσεις της φυσικής της φύσης.
Διαβάστε περισσότερες κριτικές ή αγοράστε ένα αντίγραφο στο διαδίκτυο από το Amazon.com.
