Οποιοσδήποτε έχει μια ουγγιά πνευματικής περιέργειας (και σύνδεση στο Διαδίκτυο) έχει δει τις εικόνες του Πλούτωνα και του συστήματός του που τραβήχτηκαν από το ανιχνευτή New Horizons. Οι εικόνες και τα δεδομένα από τους New Horizons έχουν ανοίξει την πόρτα στην ατμόσφαιρα, τη γεωλογία και τη σύνθεση του Πλούτωνα. Αλλά το New Horizons δεν ήταν εντελώς αδρανές κατά τη διάρκεια του 9ετούς, δισεκατομμυρίου μιλίων του ταξιδιού του στον Πλούτωνα.
Το New Horizons επέστρεψε δεδομένα 3 ετών για τον ηλιακό άνεμο που σαρώνει το σχεδόν κενό του διαστήματος. Ο ηλιακός άνεμος είναι το ρεύμα των σωματιδίων που απελευθερώνεται από την ανώτερη ατμόσφαιρα του Ήλιου, που ονομάζεται στέμμα. Ο ηλιακός άνεμος του Ήλιου είναι αυτός που δημιουργεί διαστημικό καιρό στο ηλιακό μας σύστημα και ο ίδιος ο άνεμος ποικίλλει σε θερμοκρασία, ταχύτητα και πυκνότητα.
Τα δεδομένα ηλιακού ανέμου από το New Horizons, τα οποία η NASA αποκαλεί «άνευ προηγουμένου σύνολο παρατηρήσεων», συμπληρώνουν ένα κενό στις γνώσεις μας. Παρατηρητήρια όπως το Παρατηρητήριο Ηλιακής Δυναμικής (ΣΔΟ) και το Ηλιακό και Ηλιοσφαιρικό Παρατηρητήριο (SOHO) μελετούν τον Ήλιο από κοντά και οι ανιχνευτές Voyager έχουν δειγματοληπτικά τον ηλιακό άνεμο κοντά στην άκρη της ηλιόσφαιρας, όπου ο ηλιακός άνεμος συναντά το διαστρικό διάστημα, αλλά το New Horizons μας δίνει την πρώτη μας ματιά στον ηλιακό άνεμο στην περιοχή του Πλούτωνα του χώρου.
Αυτά τα δεδομένα ηλιακού ανέμου θα πρέπει να ρίξουν φως σε πολλά πράγματα, συμπεριλαμβανομένης της επικίνδυνης ακτινοβολίας που αντιμετωπίζουν οι αστροναύτες όταν βρίσκονται στο διάστημα. Υπάρχει ένας τύπος σωματιδίου με ακραία ενεργειακά επίπεδα που ονομάζονται ανώμαλες κοσμικές ακτίνες. Όταν ταξιδεύετε κοντά στη Γη, αυτές οι ακτίνες υψηλής ταχύτητας μπορεί να αποτελέσουν σοβαρό κίνδυνο ακτινοβολίας για τους αστροναύτες.
Τα δεδομένα από το New Horizons αποκαλύπτουν σωματίδια που παίρνουν μια ώθηση επιτάχυνσης, που τα κάνει να υπερβαίνουν την αρχική τους ταχύτητα. Πιστεύεται ότι αυτά τα σωματίδια θα μπορούσαν να είναι οι πρόδρομοι των ανώμαλων κοσμικών ακτίνων. Μια καλύτερη κατανόηση αυτού μπορεί να οδηγήσει σε έναν καλύτερο τρόπο προστασίας των αστροναυτών.
Αυτές οι ίδιες ακτίνες έχουν άλλα αποτελέσματα πιο έξω στο διάστημα. Φαίνεται ότι είναι εν μέρει υπεύθυνοι για τη διαμόρφωση της άκρης της ηλιόσφαιρας. η περιοχή στο διάστημα όπου ο ηλιακός άνεμος συναντά το διαστρικό μέσο.
Το New Horizons μας είπε επίσης κάτι για τη δομή του ηλιακού ανέμου όσο πιο μακριά ταξιδεύει από τον Ήλιο. Κοντά στον Ήλιο, φαινόμενα όπως οι εκτοξεύσεις μάζας στεμμάτων (CMEs) έχουν μια σαφώς ευδιάκριτη δομή. Και οι διαφορές στον ηλιακό άνεμο, ως προς την ταχύτητα, την πυκνότητα και τη θερμοκρασία, είναι επίσης ευδιάκριτες. Καθορίζονται από την περιοχή του Ήλιου από την οποία προέρχονται. Το New Horizons ανακάλυψε ότι πολύ έξω στο ηλιακό σύστημα, αυτές οι δομές έχουν αλλάξει.
«Σε αυτή την απόσταση, το μέγεθος της κλίμακας των ευδιάκριτων δομών αυξάνεται, καθώς μικρότερες κατασκευές φθείρονται ή συγχωνεύονται μεταξύ τους», δήλωσε η Heather Elliott, διαστημικός επιστήμονας στο Southwest Research Institute στο Σαν Αντόνιο του Τέξας και επικεφαλής συγγραφέας μιας εργασίας να δημοσιευθεί στο Astrophysical Journal. «Είναι δύσκολο να προβλεφθεί εάν η αλληλεπίδραση μεταξύ μικρότερων δομών θα δημιουργήσει μια μεγαλύτερη δομή ή εάν θα ισοπεδωθούν εντελώς».
Οι ανιχνευτές Voyager μέτρησαν τον ηλιακό άνεμο καθώς ταξίδευαν μέσω του Ηλιακού μας Συστήματος στο διαστρικό μέσο. Μας έχουν πει πολλά για τον ηλιακό άνεμο στα πιο απομακρυσμένα μέρη του συστήματός μας, αλλά τα όργανά τους δεν είναι τόσο ευαίσθητα και προηγμένα όσο το New Horizons. Αυτό το δεύτερο σύνολο δεδομένων από το New Horizons βοηθά να συμπληρώσουμε τα κενά που γνωρίζουμε.