Αν κοιτάζατε τη Σελήνη στις 17 Μαρτίου 2013 στις 03:50:55 UTC, ίσως να είχατε δει μια από τις πιο λαμπερές «σεληνιακές λάμψεις» που έχετε δει ποτέ. Και θα ήταν ορατό μόνο με γυμνό μάτι.
«Στις 17 Μαρτίου 2013, ένα αντικείμενο στο μέγεθος ενός μικρού ογκόλιθου χτύπησε τη σεληνιακή επιφάνεια στο Mare Imbrium», λέει ο Bill Cooke του Γραφείου Περιβάλλοντος Μετεωροειδών της NASA. «Έσκασε αστραπιαία σχεδόν 10 φορές πιο φωτεινή από οτιδήποτε έχουμε δει ποτέ πριν».
Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η λάμψη προήλθε από έναν μετεωροειδή 40 κιλών πλάτους 0,3 έως 0,4 μέτρων που χτύπησε τη Σελήνη, πιθανότατα ταξίδευε περίπου 90.000 km/h (56.000 mph.). Η έκρηξη που προέκυψε συγκέντρωσε 5 τόνους TNT.
(FYI, σεληνιακούς μετεωρίτες χτυπούν στο έδαφος με τόση κινητική ενέργεια που δεν απαιτούν ατμόσφαιρα οξυγόνου για να δημιουργήσουν μια ορατή έκρηξη. Η λάμψη του φωτός δεν προέρχεται από την καύση αλλά μάλλον από τη θερμική λάμψη λιωμένου βράχου και θερμών ατμών στο τοποθεσία πρόσκρουσης.)
Ο κρατήρας θα μπορούσε να είναι τόσο πλάτος όσο 20 μέτρα. Οι επιστήμονες για το Lunar Reconnaissance Orbiter ελπίζουν να απεικονίσουν το σημείο πρόσκρουσης την επόμενη φορά που το διαστημόπλοιο θα περάσει πάνω από την περιοχή. Θα πρέπει να είναι σχετικά εύκολο να εντοπιστεί και οι επιστήμονες της Σελήνης είναι πάντα σε επιφυλακή για πρόσφατες επιπτώσεις. Επιπλέον, η σύγκριση του μεγέθους του κρατήρα με τη φωτεινότητα της λάμψης θα έδινε στους ερευνητές μια πολύτιμη μέτρηση «εδαφικής αλήθειας» για την επικύρωση μοντέλων σεληνιακής πρόσκρουσης.
Παρατηρούσατε τη Σελήνη εκείνη τη νύχτα; Ο David Dickinson του Universe Today μου επεσήμανε ότι είναι πολύ πιθανό κάποιος ερασιτέχνης να το είχε πιάσει. ωστόσο δεν έχουν βγει ακόμα ερασιτεχνικές εικόνες. Η Σελήνη θα ήταν ένα μισοφέγγαρο και θα ήταν ορατή στην περιοχή του Ειρηνικού και στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ εκείνη την εποχή. Εάν έχετε αρχειοθετημένες εικόνες ή βίντεο, ίσως αξίζει να το δείτε. Και θα θέλαμε να σας ακούσουμε αν έτυχε να πιάσετε κάτι! Η NASA είπε ότι το σημείο πρόσκρουσης θα έλαμπε σαν αστέρι 4ου μεγέθους για περίπου ένα δευτερόλεπτο.
Αυτά τα ψεύτικα καρέ που εξήχθησαν από το αρχικό ασπρόμαυρο βίντεο δείχνουν την έκρηξη σε εξέλιξη. Στο απόγειό της, η λάμψη ήταν τόσο φωτεινή όσο ένα αστέρι 4ου μεγέθους. Πίστωση: NASA
Τα τελευταία 8 χρόνια, ο Cooke και μια ομάδα αστρονόμων της NASA παρακολουθούσαν τη Σελήνη για σημάδια εκρήξεων που προκαλούνται από μετεωροειδή που χτυπούν τη σεληνιακή επιφάνεια.
Ο Ron Suggs, αναλυτής στο Marshall Space Flight Center, ήταν ο πρώτος που παρατήρησε τον αντίκτυπο της 17ης Μαρτίου σε ένα ψηφιακό βίντεο που καταγράφηκε από ένα από τα τηλεσκόπια 14 ιντσών του προγράμματος παρακολούθησης. «Πήδηξε ακριβώς πάνω μου, ήταν τόσο φωτεινό», είπε.
Κατά τη διάρκεια των 8 ετών παρατηρήσεων, η ομάδα ανακάλυψε ότι οι λάμψεις στη Σελήνη είναι πιο συχνές από ό,τι περίμενε κανείς, με εκατοντάδες ανιχνεύσιμες κρούσεις να συμβαίνουν κάθε χρόνο.
Από τότε που ξεκίνησε το πρόγραμμα παρακολούθησης το 2005, η ομάδα σεληνιακής πρόσκρουσης της NASA έχει εντοπίσει περισσότερα από 300 χτυπήματα, οι περισσότερες τάξεις μεγέθους χαμηλότερες από το γεγονός της 17ης Μαρτίου. Στατιστικά μιλώντας, περισσότεροι από τους μισούς σεληνιακούς μετεωρίτες προέρχονται από γνωστά ρεύματα μετεωροειδών όπως οι Περσείδες και οι Λεωνίδες. Τα υπόλοιπα είναι σποραδικοί μετεωρίτες – τυχαία κομμάτια κομήτη και συντρίμμια αστεροειδών άγνωστης προέλευσης.
Ο Cooke πιστεύει ότι η σεληνιακή πρόσκρουση μπορεί να ήταν μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου γεγονότος.
Το πρόγραμμα σεληνιακής παρακολούθησης της NASA έχει ανιχνεύσει εκατοντάδες κρούσεις μετεωροειδών. Το πιο φωτεινό, που εντοπίστηκε στις 17 Μαρτίου 2013, στο Mare Imbrium, σημειώνεται από το κόκκινο τετράγωνο. Πίστωση: NASA
«Τη νύχτα της 17ης Μαρτίου, οι κάμερες ουρανού της NASA και του Πανεπιστημίου του Δυτικού Οντάριο εντόπισαν έναν ασυνήθιστο αριθμό μετεωριτών με βαθιά διείσδυση εδώ στη Γη», είπε. «Αυτές οι βολίδες ταξίδευαν κατά μήκος σχεδόν πανομοιότυπων τροχιών μεταξύ της Γης και της ζώνης των αστεροειδών».
Αυτό σημαίνει ότι η Γη και η Σελήνη εκτοξεύτηκαν από μετεωροειδή περίπου την ίδια στιγμή.
«Η υπόθεση εργασίας μου είναι ότι τα δύο γεγονότα σχετίζονται και ότι αυτό αποτελεί ένα σύμπλεγμα υλικού μικρής διάρκειας που συναντά το σύστημα Γης-Σελήνης», είπε ο Κουκ.
Ένας από τους στόχους του προγράμματος παρακολούθησης της Σελήνης είναι ο εντοπισμός νέων ροών διαστημικών απορριμμάτων που αποτελούν πιθανή απειλή για το σύστημα Γης-Σελήνης. Η εκδήλωση της 17ης Μαρτίου φαίνεται να είναι καλή υποψήφια.
Πηγή: [email προστατεύεται]
